هو

مـِـی خواهم و معشوق و زمینی و زمانی

کو باشد و من باشم و اغیار نباشد

سعدی

-----

بعدا نوشت:

      برای رفع ابهام :)

مدتی است کتاب "العبد" ؛ تحلیلی بر سیر و سلوک جامع فقه و عرفان، عبد خدا، محمد تقی بهجت (ره)، را میخوانم.

 " خود میفرماید:

«عاقبت ذکر عجایب و غرایب است؛ اَنَا جَلیسُ مَن ذَکَرَنی. »

یعنی خدا همنشین شخص ذاکر میشود و او که خدا همنشین همیشگی اش است تاب جدایی از معشوقش را ندارد و زبان حالش چنین است که:

مـِـی خواهم و معشوق و زمینی و زمانی

کو باشد و من باشم و اغیار نباشد "

العبد-صص 46و47

نوشته شده در چهارشنبه 92/11/30ساعت 10:12 عصر توسط یاس نظرات ( ) |